Als
het leven lacht
de mist zich laat zien
tinten, het spel van kleur
keien worden bewandeld
ver gaande geschiedenis
mij met warmte omarmt
als
de stromende rivier
zich laat bevaren
en al dat niet meer nodig is
samen met de stroming meevoert
naar daar waar het wordt gelaten
is het gedragen van, voorbij
als
het donkere groen van het veld
door ochtend douw wordt bekleed
haar druppels dan vertellen
dat de zon opkomt
en de mist het leven verlaat
bewust erkend de gewone vergankelijkheid
als
na de nacht de fontein bruist
wanneer hij wordt aangezet
het wakkere leven
zich van de nacht onthechten kan
van al het als
verlaat de droom haar plek
als
dan, ik dit ontvangen kan
met tussen liggende stiltes
een zo dagelijkse vanzelfsprekendheid
aangereikt door het leven
vol liefde dit magische schouwspel
zodra de dag weer wakker wordt
dan
glimlacht het leven
door elke emotie heen
ontstaat er de ruimte
de erkenning, stilte en veel meer
van het Al zonder de S
© Eleonora Harks
Reactie schrijven